Martijn Berkhout heeft afgelopen week de Mont Ventoux, zowel per fiets als te voet beklommen, lees hieronder zijn belevenissen.

Liggend aan het zwembad passeren de verschillende emoties van afgelopen week, wat was het zwaar voor ons allemaal.

Toen we in Montbrun aankwamen was het al warm, van onze verhuurder hoorden we al dat het een hittegolf was. Plan van ons was om even te wennen, de kale berg keek al op ons neer dat we gingen zwemmen. Op het heetst van de dag ging ik trainen want ik moest erg wennen aan de hitte overdag.

Als teamcoordinator moest ik iedereen ontvangen en bij problemen of vragen inspringen, gelukkig liep alles gesmeerd.

Langzaam aan begon Montbrun vol te lopen met al die gekke Nederlanders, iedereen voelde de spanning oplopen.

De trainingen verliepen zonder problemen en ik voelde me sterk (stiekem was ik wel zenuwachtig en vooral voor het hardlopen)

De donderdag brak aan, snel ontbijten en naar de bussen. De Franse busmaatschappij had verstek laten gaan en vandaar dat er maar 2 bussen beschikbaar waren en snel vol zaten. Gelukkig kon ik nog snel bij de supportersauto springen die Danielle bestuurde en die kon me naar de start in Sault brengen.

Bij de start voelde ik me elke minuut rustiger worden, ik moest en zou boven komen. Voorgaande jaren was het koud maar nu hadden we geen jasjes nodig en dat voorspelde weinig goeds voor onderweg.

De spreker meldde ons de veiligheidsinstructies en de voorzitter nam het woord. Hij begon de minuut stilte en iedereen nam zijn geliefden en doelen door in hun hoofd. Het aftellen begon en ik stond gelukkig vrij ver vooraan, daardoor was ik in de voorhoede weg. De eerste 6 kilometer verliep goed, je probeert een ritme te vinden en te genieten van elke stap. Ik haalde een jongen in van een jaar of 14 en raakte aan de praat. Hij was ingeloot van het ROC in Apeldoorn en had nog nooit verder gelopen dan 7 kilometer. We besloten samen verder te lopen en hielden een lekker tempo aan. We merkten beiden dat het super warm was, 31 graden zonder wind in de bossen naar boven. Wel namen we bij alle posten elke keer een half liter water en een banaan maar na 20 kilometer bij chalet Reijnard moesten we allebei de spieren even rekken. Had ik dat maar niet gedaan! Allebei de bovenbenen schoten vol kramp... Au! Ik besloot de kramp er maar "uit" te lopen en we begonnen aan de laatste (en zwaarste) 6 kilometer tot de top. Na 300 meter kwam het supporters station in zicht, we moesten allebei nog veel drinken en hoopten dat de kramp niet zou terug komen. De supporters van Huis aan het water stonden daar, dat geeft je een enorme boost! We gingen samen verder lopen maar na 20 meter stortte mijn loopmaatje in. Na hem op een steen langs de weg gezet te hebben rende ik terug om de medics te halen. Ik vroeg hem of het erg was dat ik doorging naar de top vanwege de kramp die op de loer lag en dat was geen probleem en zo ging ik door. 2 bochten later werd de beklimming wat vlakker maar toen sprongen mijn beide bovenbeenspieren op tilt, weer kramp! Ik heb daar 5 minuten vloekend en tierend geprobeerd de benen weer in werking te krijgen en ben hardlopend en wandelend verder gegaan. Bij elke Nederlands auto gevraagd of ze magnesium of zoute drop hadden maar niemand had iets. Bij een auto een paar winegums gekregen en dit hielp me weer even vooruit. De laatste 1,5 kilometer is zo steil dat je wandelend de fietsers inhaalt en de laatste 500 meter wilde ik toch wel hardlopend doen tot de finish. De laatste haarspeldbocht sprongen ook mijn kuiten in de kramp en ik ben op mijn tandvlees binnengekomen. Op de finish foto zie je mijn kuiten op slot staan en je leest de pijn op mijn gezicht. Op de top op alle wandelaars van ons team gewacht maar zelfs op de top was het heet, waar we vorig jaar nog in lange broek stonden kon je nu zonnebaden wat een verschil!

De vrijdag dacht ik alleen maar of ik niet een dagje over kon slaan, wat een pijn in de benen maar na het ontbijt kon ik weer redelijk de trap opkomen dus hop naar Sault voor de start van het fietsen. Arjan fietste met mij mee en met de start stonden we goed vooraan want er waren dit jaar veel deelnemende fietsers. Na de minuut stilte gingen we vol goede moed van start maar het was net zo warm als de dag ervoor. Alsof een föhn in je mond stond te blazen zo warm was het. De eerste 20 kilometer zat er zo op, snel nog wat water ingeslagen bij het supporters station en door naar de top! Onderweg nog een hond gevangen welke vanaf de top was ontsnapt en zelf besloten had af te dalen en na de finish moe maar voldaan, toch maar 2x gelukt. Daniëlle en Bianca hebben ons beide keren de berg op geschreeuwd en samen hebben we team "Huis aan het water" opgewacht op de top, wat zijn het allemaal kanjers.

Zo heerlijk om iedereen weer te zien en de vrijdagavond werd afgesloten met een superfeest en vuurwerk, hierbij bedank ik iedereen voor het sponsoren en de steun!

Martijn Berkhout