Vandaag vertellen Sven Baas en Jim Groenland hun belevenissen van dag 4:

Herinneringen maak je onderweg. Niet uit je (luie) stoel

De route schijnt de mooiste van de week te worden. Nou dat zullen we nog wel eens zien. De opdracht (ja het is er maar 1) is om zo veel mogelijk selfies te nemen van Amerikaanse auto’s. Dat klinkt niet heel moeilijk maar gaat wederom veel tijd in zitten.

De route fängt an en we rijden langs meerdere skigebieden. En ik kan je vertellen, als wintersport liefhebber, dat het aan alles jeukt. Maar we hebben overlegt en ik mag het van Jim niet doen. Is dit het eerste deukje in onze relatie? Nee hoor maar we gaan het niet doen want ook daar gaat wat tijd in zitten. En we hebben een ander doel vandaag…

Het staat al maanden zo niet jaren op mijn bucketlistje. Sneeuwscooter rijden. Thuis al wat huiswerk gedaan en diverse adresje genoteerd van sneeuwscooterverhuurbedrijjven (leuk woord voor scrabble) en de route loopt er pal langs. De vrees is dan ook dat er meerdere runners dit idee gaan overnemen (lees: kom je daar aan is alles verhuurd) maar omdat het uit het zicht van de route zit zijn we maar met z’n 10-en.

Het wordt een rit om nooit te vergeten. Een regelrechte bucketlist je. En niet in de laatste plaats de zweet die langs je rug loopt. Zo intensief is het. En de snelheid werd begrenst op 65 kilometer, tot we er achter kwamen wat het verschil is tussen eco en sport modus. Aangezien de eco modus de hele week al uitgeschakeld staat was het een kleine moeite om de schakelaar om te halen. Over schakelaars gesproken. Ook bij Jim zijn scooter kon je dat instellen. Na 134 keer op het plusje te hebben gedrukt smolten zijn handschoenen. Ja echt. Lang leven de handvat verwarming….

Na een uur knallen op de scooter vervolgen we onze weg en duiken we het brandpad in. Een brandpad scheidt de 2 bosgebieden tussen Vantjarn en Vålkojan voor evt brand. U weet wel. Daar ja.

Op dit pad komen we er maar eens te meer achter dat haastige spoed zelden goed is Verder zeggen we hier niets over behalve dat we die 1 1/2 uur dat we kwijt waren voor het scooteren niet kwijt zijn geweest aan wachten. De rit is overigens weer heel erg mooi. Ja we vallen in herhaling. En we finishen voor de 3e dag in het donker. En van lantaarnpalen hebben ze hier ook nog nooit gehoord. We worden meerdere keren het diepe zwarte, donkere bos in gestuurd.

Keer op keer was het oppassen dat Märet Jonsdotter niet voor je auto springt. Google maar eens op haar naam…. Nogmaals een fantastische dag met heel veel ijs. Of zoals ze dat in het Zweeds zeggen: Spikar är till för att hamra. Inte för att rida.

We nemen nog een borreltje in het hotel en we call it the day.

Tot zover.

Tot morgen.