Vandaag vertellen Sven Baas en Jim Groenland hun belevenissen van dag 3:
Herinneringen maak je onderweg en niet achter een computerscherm.
Vandaag is het de dag dat het gaat beginnen. Carbagerun=aan en dat gaan we meemaken ook. Sneeuw is beloofd en zelfs dat is een understatement. Zo bleek later!! De opdrachten lijken te doen. 1) graaf je auto in met sneeuw en geen enkel plekje mag zichtbaar zijn. 2) neem een hotdog mee over de finish die exact 71 graden is. We gaan op weg en zien binnen afzienbare tijd dat de eerste runners zich op het ijs/meer melden. Tis er vrij druk dus we rijden verder. Maar na een goede 60 kilometer is er dan toch een mogelijkheid om een meer op te duiken. Via een volg- app vraagt het thuisfront zich af of het daar wel goed gaat. ‘Rijden jullie in een meer?’ Het (korte) antwoord is JA. En wat kan je daar een fun hebben zeg. Om beurt rijden we rondjes en het gaat zelfs zo goed dat ik mezelf vast rijdt op een sneeuwheuvel. Shit. Maar het is er druk zat dus ik word binnen no-time losgetrokken door een mede strijder. Samen uit. Samen thuis. Na een goed half uur verlaten we het circuit en rijden we verder.
Op een gegeven moment gaat het vals plat omhoog en meerdere keren runners krijgen problemen om omhoog te komen. Of je koopt geen BMW! Toch maar even achter wat opdrachten aan. De worst moet lukken maar hij moet warm (71 graden exact) over de finish gebracht worden. Een kernthermometer is hetgeen wat we missen. Via via (geheim van de Smit) komen we achter wat adresjes en die lopen we even na.
Terwijl we op jacht waren voor een thermometer rijden we langs Firma Spaansen. Of Spoänsen op zijn Zweeds . We vroegen op het terrein aan Björn (geen idee of ie zo heet maar klonk wel leuk) of hij ons wilde helpen. Daar buiten stonden namelijk wat grote shovels en happers. De auto moet onder de sneeuw. Maakt niet uit hoe. Björn sprak geen woord Engels dus de hoop leek vervlogen. Echter kwam de eigenaar naar buiten en die wilde wel eens weten wat er aan de hand was. ‘Serious?’ zei die in het Engels. Ja hoor. Schade is voor ons. Björn werd geïnstrueerd en al lachend en hoofdschuddend ging hij ons toch helpen. Komt zo’n fles CB uit ‘94 toch nog van pas.
Aankomende in het hotelkamer is alles precies hetzelfde als in Gävle en roepen we allebei in koor: Groundhog day of zoals ze dat in Zweden zeggen: Murmeldjurs dag. Vervolgens kom ik tot de conclusie dat er een mondkapje om de tv gespannen zit. En die er tot mijn verbazing wordt afgeschoten…. En als mijn roomgenoot een muziekje op zet moet ik toch bekennen dat de wereld soms 2 uiterste heeft. Binnen 2 seconden van Tommy Trumpet naar Claude de Bussy. Schiet mij maar lek.
Tot zover.
Tot morgen.
