Geweldige werkploegen buffelen in drie dagen strak werkschema af.

Eigenlijk is dit driedaagse karwei al op donderdag begonnen, toen een vrachtwagen twee pallets met stapels bruin kartonnen dozen afleverde. Op de zijkanten stond keurig net in grote zwarte letters geprint: Dorpshuis De Nieuwe Horn, Kolhorn. Met andere woorden, de levering stond precies op de goeie plek. Een aantal mensen zorgden ervoor dat de spullen binnen kwamen te staan. Binnen kregen we zo onze twee eigen mini wolkenkrabbers. De vakman onder ons controleerde vooraf of de inhoud ook klopte met het bestelde. Dat bleek zo te zijn.

Vrijdag tien uur precies

Op dat moment verscheen werkploeg 1, bestaande uit Peter en Peter en Twan en Willem. De ene helft maakte het hele dorpshuis, inclusief het kantoortje, van voor tot achter leeg van meubilair. Zijbeuk en kerk dienden als tijdelijke opslag. De andere, meer technisch geschoolden, namen de oude pantry onder handen (u weet natuurlijk nog wel dat de bar al vorige week was verwijderd). Dat was eenvoudig en ook weer niet, want op dat moment sloeg de wet van Murphy toe. Toen het water afgesloten moest worden (en later weer aangesloten wegens kapactiviteiten), bleek de meterkast op slot en de sleutel pleitheinen. En die heeft toch vanaf 1982 constant in het slot gestoken. Goed, geen nood, dan de scharnieren er maar uit en kwam het allemaal goed. Nu die sleutel nog!? Rond de middag verscheen Ron (van der Laan) met allerlei messen en rolmaten en kon hij een geheel leeg dorpshuis opnemen. Nu ga ik egaliseren, mompelde hij, en viel op de knieën, om vervolgens maten te meten en die met een geslepen potlood op de vloer te noteren. Ondertussen uiterst soepel van links naar rechts bewegend en even soepel van achter naar voor. Het stuk linoleum in de pantry werd ook als ondervloer door hem afgekeurd. De veerkracht bleek totaal verdwenen en het materiaal was zo verouderd dat het brak als het dunne hout van een sinaasappelkratje. Daarna kwam het mes er aan te pas en sneed Ron stukken vloerbedekking weg die hinderlijk waren gescheurd of anderszins werden aangemerkt als slecht. Vervolgens begon hij met een soort van witte pap (rook lekker, maar smaakte niet goed) alle ontstane gaten en oneffenheden op te vullen. Het meeste op de plek van de verdwenen pantry. Ten slotte legde Ron voor mij geheel onverwacht een rij nieuwe vloertegels ergens lukraak op de ter plaatse met contactlijn ingesmeerde vloer. Zo lukraak bleek dat bij navraag niet te zijn, want zo legde hij mij geduldig uit, dit was de basislijn van waaruit morgen twee legploegen van start konden. Twee legploegen?

Zaterdag rond een uur of kwart voor negen

Ron van der Laan verscheen als eerste, niet veel later gevolgd door Kees. Daarna meldden zich ene Bart en Jury. Gelukkig kwam Job niet snel daarna. Want na korte plichtplegingen (wie is wie), begon Ron met voor de mannen van de legploegen met heldere aanwijzingen. Op mij kwam hij meer over als een druk gebarende verkeersagent. Niet dat ik iets heb laten merken. Dat niet, natuurlijk. Het gevolg was wel, dat drie mannen (Kees, Bart en Jury) als enorme mollen over de vloer begonnen te bewegen, nadat Ron en Job de vloer eerst (in delen) met contactlijm hadden ingesmeerd. De sfeer in het dorpshuis veranderde zienderogen. Het donkerblauw verdween onder een laag vloertegels van Desso Airmaster (hypo-allergeen, slijtvast en modern materiaal) waarvan het comfort onmiddellijk afstraalde en de lichtere kleurstelling fantastisch mengde met onder andere de bakstenen muren, De sfeer veranderde ook aanzienlijk toen de Roode Leeuw om tien uur warme koffie, thee en wafels met warme kersen en slagroom voor de werkploeg kwam brengen. De mannen lieten zich de traktatie goed smaken en glunderden van oor tot oor, waar bij een enkeling ook de slagroom zat. De rest van de morgen bleef Van der Laan’s legbedrijf in volle actie. Er werd gesneden, gepast, uitgewisseld, gemeten, overlegd, en gelegd, bij meters tegelijk. Rond het middaguur was de legploeg gevorderd tot helemaal achterin bij de aula en de toegang naar de zijbeuk, waar men Kees het allerfijnste werk liet opknappen in de hoek met de radiator en de vele verwarmingspijpen. Eenmaal klaar heb je ook wat, want de anders zo donker overkomende ruimte, bleek nu ineens stralend onderdeel van ons dorpshuis. Mina Stevens kwam op sokken (schoenen uit) poolshoogte nemen en deelde \dik verdiende pluimen uit aan de werkploeg en was het met iedereen 100% eens: “Jongens, wat knapt dit op!” Toen Annemiek de lunch kwam brengen zat iedereen razendsnel aan tafel, die voor dat doel, met voldoende stoelen, was klaargezet. Kadetten verdwenen als sneeuw voor de zon, net als de mandarijnen en de snickers. Het grote legwerk was zo goed als klaar en de werkploeg werd uitgedund. Kees, Bart en Jury werden hartelijk bedankt en gingen derwaarts. Ron ging zich nu volledig concentreren op de nieuwe vinylvloer van de keuken, en terwijl Willem langzaamaan het meubilair terugbracht, ging Job allerlei aanpassingen aan deuren, schuifwanden en wanden doen. Aan het eind van de dag kwam Peter (met een nieuwe bril) kijken naar de resultaten en deed Maarten Visser hetzelfde. Iedereen vol lof. Peter ten slotte hielp inladen en maakte een begin van de werkzaamheden van de volgende dag, wanneer de nieuwe keuken geïnstalleerd zou worden.

Zondag tien voor tien

Peter verscheen als eerste en haalde met Peter en Irene eerst alle in de garage van de familie Van Setten opgeslagen keukenonderdelen en bar naar het dorpshuis. Een wonderlijk gezich om de bar als een soort van goederentreintje over straat te zien rijden. Nou ja, rammelen. De rest werd binnengedragen of kwam per kruiwagen. Nu was er eerst even rust en oog voor het resultaat van gister. Nog steeds prachtig. Dorpshuis en kantoortje zijn stukken, nee, hele stukken opgeknapt. Peter en Peter en Irene zijn toen begonnen met het geduldig installatiewerk van de nieuwe keuken op een ruimere plek. Om meer ruimte en een doelmatiger voorziening te maken. Een karwei dat niet zonder slag of stoot tot stand kwam. Passen en meten en installeren van wateraanvoeren en dito afvoeren, kranen en elektra was geen sinecure. Maar deze werkploeg ging met geduldig overleg en overzicht te werk en was zelfs in staat om op deze dag nog een nieuw werkblad aan te schaffen om de keukenboel helemaal af te kunnen maken. Zelfs Job is nog komen assisteren, maar de keiukenklus was pas rond acht uur ’s avonds plat. Dit is geen werkploeg, maar zijn een stel keiharde doordouwers van grooote klasse. ’s Avonds sloop een zich verbazende voorzitter door ons nieuwe dorpshuis, die thuisgekomen pas na een paar straffe koppen koffie weer kon praten. “Dit is geen opknapbeurt, dit is een metamorfose.” Ga zelf maar kijken beste mensen, wat hier is gebeurd. Wel opgepast: (modder)schoenen uit!

Thank you

Alle helpers, werkers, mentale ondersteuners van de afgelopen drie dagwen recht hartelijk dank. Dit geweldige resultaat straalt op jullie onbaatzuchtige inzet af. Zonder dit kan een dorp als Kolhorn niet bestaan. Dat is een. Twee zijn de bedrijven en instellingen die dit financieel mogelijk hebben gemaakt. Het VSB-Fonds, maar ook onze ‘buren’ WP Energiek, Windmolenpark Groetpolder en Stichting Nachtmarkt. En Ron van der Laan. Want we zijn er nog niet helemaal. Dankzij een betalingsregeling van een bekende woninginrichter is het uiteindelijk allemaal NU gelukt. Merci, Danke schön, Thank you en Oneindig Bedankt! & Zoekt u voor uw vloer een goede raad Dan staat Ron van der Laan voor u paraat

Namens bestuur Kerk en Horn,

Willem Messchaert, vz.

Foto: Ingezonden